blaumachen, τεύχος 6

Όπως το κεφάλαιο προϋποθέτει τη μισθωτή εργασία, έτσι και η μισθωτή εργασία προϋποθέτει το κεφάλαιο […] Οι δύο πόλοι της σχέσης καθορίζουν αμοιβαία ο καθένας την ύπαρξη του άλλου, παράγουν αμοιβαία ο καθένας τον άλλον […] Το να λέγεται [από τους αστούς οικονομολόγους] ότι τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της εργασίας ταυτίζονται είναι το ίδιο με το να πούμε ότι κεφάλαιο και μισθωτή εργασία είναι οι δύο πλευρές της μίας και αυτής σχέσης. Εφόσον ο μισθωτός εργάτης είναι μισθωτός εργάτης, η μοίρα του εξαρτάται από κεφάλαιο. Αυτή είναι η περιβόητη κοινότητα συμφερόντων μεταξύ εργαζομένων και καπιταλιστών.

K. Μαρξ, Μισθωτή εργασία και κεφάλαιο, 1849.

Η έμφαση στην εξήγηση που δίνει ο Μαρξ στο προηγούμενο απόσπασμα είναι δική μας. Η διαπίστωση αυτή που κάνει ο Μαρξ ήδη από το 1849 είναι ιδιαίτερα κατατοπιστική για τη θεωρητικοποίηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Δεν είναι όμως αρκετή για να παραχθεί η θεωρία του κομμουνισμού ως θεωρία κατάργησης και του προλεταριάτου μαζί με το κεφάλαιο. Μόνο η ίδια η ταξική πάλη, μόνο η «κοινωνική ύπαρξη των ανθρώπων» μπορεί να καθορίσει τη συνείδηση σχετικά με το περιεχόμενο των αγώνων τους και όχι το αντίστροφο. Όπως γνωρίζουν ήδη όσοι παρακολουθούν ή/και συμβάλλουν μέσα από την κριτική τους στο έργο αυτού του περιοδικού, πρόκειται για ένα θεωρητικό εγχείρημα που ως ορίζοντά του έχει την επανάσταση ως κομμουνιστικοποίηση, δηλαδή, ως κατάργηση όλων των κοινωνικών ρόλων της καπιταλιστικής κοινωνίας και ως κίνηση προς την κατάργηση κάθε είδους διαμεσολάβησης στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Το ερώτημα που συμπυκνώνει την προβληματική αυτού του εγχειρήματος είναι το «πώς παράγεται η κομμουνιστικοποίηση μέσα από τους ταξικούς αγώνες της εποχής μας;» και η μέθοδος που χρησιμοποιεί για να διερευνήσει αυτό το ερώτημα είναι η μέθοδος της ιστορικής παραγωγής, δηλαδή της εννοιολόγησης μιας ιστορικής διαδικασίας παραγωγής κοινωνικών μορφών μέσα στην ταξική πάλη. Η μέθοδος αυτή προσπαθεί να φωτίσει τη σχέση των γεγονότων (συμβάντων) της ταξικής πάλης με τη συνολική κίνηση της κοινωνικής ολότητας που διαμορφώνεται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Κανένα συμβάν δεν μπορεί να εννοιολογηθεί ανεξάρτητα από όλα τα υπόλοιπα, κανένας δρων παράγοντας δεν αντιμετωπίζεται ως αυθύπαρκτη ουσία, καμία πρακτική δεν διαφεύγει του ιστορικού της ορίζοντα, δηλαδή, τίποτα απολύτως δεν έχει υπεριστορική ουσία σύμφωνα με τη μέθοδό μας.

διαβάστε τη συνέχεια στο editorial

Περιεχόμενα:

Editorial • Για την τρέχουσα κρίση, την Ευρωζώνη και τους ταξικούς αγώνες στην Ελλάδα • Το κίνηµα των «Αγανακτισµένων» στην Ελλάδα • Η ανάδυση του (µη-)υποκειµένου • «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά…» • Μορφή και περιεχόµενο της κρατικής καταστολής στις καταλήψεις • Για τις ταραχές στην Αγγλία και άλλα δεινά • Μια σύντοµη κριτική της αυτοοργάνωσης στην Ελλάδα • Περί «κοινών» • Ο χρηµατοπιστωτικός καπιταλισµός και η αυτοδιαχείριση ως ουτοπικός ορίζοντας της δεύτερης φάσης της αναδιάρθρωσης • Κοµµουνιστικοποίηση εναντίον Κοινωνικοποίησης • Παρουσίαση του περιοδικού SIC  • Η κοµµουνιστικοποίηση σε ενεστώτα χρόνο [Théorie Communiste] • Τυφλοπόντικα, είσαι εδώ; Αναδιαρθρωµένο κεφάλαιο, πάλη των τάξεων και επαναστατική προοπτική • Συζήτηση για την έννοια της συγκυρίας

(Για αποστολή του περιοδικού με αντικαταβολή στείλτε μας e-mail.
Όποιος προτιμά  μπορεί επίσης με ένα email να μας ζητήσει άμεσα το περιοδικό σε μορφή PDF.)