1. Με το συγκεκριμένο κείμενο “την επόμενη ημέρα καταλαβαίνεις τη διαφορά!”…Εννοώ ότι ενώ, συνήθως, διαβάζω κάποιο κείμενο (ακόμα και δικό μου) και σε ελάχιστο χρόνο το ξεχνώ “πηγαίνοντας γι’ άλλα”, με το συγκεκριμένο ένιωσα λες και με ακολουθούσε η συντροφιά του την επόμενη ημέρα στο σχολείο (περιτριγυρισμένος από ανθρώπους αφοσιωμένους στην απαστράπτουσα κενότητα, εκπαιδευτικούς και μαθητές) ή στους δρόμους της ερήμου που διατρέχω αναγκασμένος. “Ολίγον τι μεταφυσική φαντάζει η συντροφιά ενός κειμένου” θα μου πείτε…ωστόσο η παρουσία του συντρόφου αυτού είναι στερημένη της οδύνης, σε σχέση με την παρουσία των άλλων απτών-εμπειρικών-προσωποποιημένων συντρόφων μου.

2. Η συνολική αίσθηση που αποκομίζω από το κείμενο είναι ότι δεν αποφεύγει τον οικονομισμό (αναφέρομαι πάντα στο πλαίσιο της μαρξιστικής παράδοσης στην οποία εγγράφεται η ανάλυσή του). Η οικονομική βάση εμφανίζεται να επιδρά στο συνολικό κοινωνικό σώμα αδιαμεσολάβητα· αρκεί να ορίσουμε τις λογικές και ιστορικές αντιφάσεις που διέπουν την παραγωγή και αναπαραγωγή της σχέσης κεφάλαιο για να αντιληφθούμε τη δυναμική και τα όρια της περιόδου που διανύουμε. Η μαρξική κριτική της πολιτικής οικονομίας με τις έννοιες που εισάγει (απόλυτη και σχετική υπεραξία, παραγωγικότητα της εργασίας, οργανική σύνθεση κεφαλαίου, μέσο ποσοστό κέρδους, ποσοστό υπεραξίας, κλπ)επαρκεί για την ερμηνεία και τη γενική πρόβλεψη των κοινωνικών πρακτικών των υποτελών τάξεων που αναδύονται.
Έχω τη γνώμη ότι η κεφαλαιακή σχέση και οι αντιφάσεις της επιδρούν στο κοινωνικό σώμα με διαμεσολαβημένο τρόπο, όχι με άμεσο και ευθύ τρόπο· ότι μεταξύ του κεφαλαίου και των εν γένει κοινωνικών πρακτικών, παρεμβάλονται “τόποι” ιδιαίτερης δομικής ταυτότητας. Οι κοινωνικές πρακτικές που παράγονται στο “τόπο” της συσσώρευσης του κεφαλαίου διασταυρούμενες-διατεμνόμενες μεταξύ τους μεταφέρονται παραλλαγμένες-στρεβλωμένες στον “τόπο” της πολιτικής βαθμίδας ενός καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού όπου αποκτούν διαφοροποιημένες μορφές και περιεχόμενα διαχεόμενες προς το κοινωνικό σώμα. Σε αυτόν τον “τόπο” θεμελιώνεται η ηγεμονία (με την γκραμσιανή έννοια) των κυρίαρχων κοινωνικών πρακτικών, επαναστατικών ή αντεπαναστατικών, αποκτώντας μόνιμα και σχετικά σταθερά χαρακτηριστικά, χωρίς να παραβλέπουμε την ασταθή ισορροπία των συμβιβασμών ανάμεσα στα αντίπαλα ταξικά συμφέροντα. Το πού θα οδηγήσει η οικονομική εξαθλίωση των κυριαρχούμενων τάξεων στην τρέχουσα ιστορική φάση του καπιταλισμού θα εξαρτηθεί από το αν αυτή θα μετουσιωθεί σε πρακτικές γενικευμένης κοινωνικής απήχησης εκπροσωπώντας τα γενικά ταξικά συμφέροντά τους, οπότε βρισκόμαστε εξ ορισμού στον “τόπο” του Πολιτικού-τον τόπο της εκπροσώπισης των γενικών κοινωνικών συμφερόντων. Εδώ είναι που θα κριθεί ο μόνιμος ή προσωρινός, διευρυνόμενος ή συρρικνούμενος χαρακτήρας των όποιων εξεγερσιακών εγχειρημάτων· αν αυτά περιχαρακωθούν σε έναν κλειστό κοινωνικό χώρο (πχ εργοστάσιο, γειτονιά) τότε δεν τοποθετούνται εντός του Πολιτικού.