4η Ανακοίνωση

Δημοσιεύουμε αυτό το κείμενο σε μια προσπάθεια να αναδείξουμε τις κομμουνιστικές τάσεις που εμπεριέχονται στον αγώνα των προλετάριων στη Γαλλία. Οι συγγραφείς δημιουργούν μια κατάσταση, καθώς επανοικειοποιούνται το όνομα της Επιτροπης Κατάληψης της Σορβόννης, και στρέφουν το όπλο της κριτικής ενάντια στα όρια που μέχρι στιγμής θέτει η μορφή του συγκεκριμένου αγώνα.

Ενημέρωση από την Εξορισμένη Επιτροπή Κατάληψης της Σορβόννης

Το κείμενο αυτό το βρήκαμε στα αγγλικά στην ιστοσελίδα www.libcom.org/blog *, λίγες ημέρες μετά την εκκένωση της κατάληψης της Σορβόννης από τα CRS (τα γαλλικά ΜΑΤ) στις 12 του Μάρτη. Μερικές μέρες αργότερα, βρήκαμε στην ίδια ιστοσελίδα την ανακοίνωση ενός φοιτητή που συμμετείχε στην «επιτροπή» της κατάληψης της Σορβόννης πριν την εκκένωσή της, σύμφωνα με τον οποίο η «επιτροπή» (η οποία δεν ονομαζόταν καν έτσι) πρακτικά διαλύθηκε μετά την εκκένωση της κατάληψης και οι άνθρωποι που συμμετείχαν σ’ αυτή μοιράστηκαν στα υπόλοιπα κατειλημμένα πανεπιστήμια του Παρισιού. Ωστόσο, δεν μας ενδιαφέρει να μπούμε σε μια διαδικασία να επαληθεύσουμε τη γνησιότητα του κειμένου. Βλέπουμε σ’ αυτή την ενέργεια τη δημιουργία μιας κατάστασης, την υλικότητα ενός κατειλημμένου πανεπιστημίου να ρευστοποιείται στο κοινωνικό έδαφος των αγωνιζόμενων προλετάριων σε όλη τη χώρα. Σ’ αυτή την κίνηση, βλέπουμε την προσπάθεια να ξεπεραστούν τα όρια που μέχρι στιγμής θέτει η μορφή του συγκεκριμένου αγώνα και όλων των προηγούμενων αγώνων της τάξης, οι οποίοι αντανακλαστικά ξαναζωντανεύουν στη μνήμη γύρω από το «σύμβολο-Σορβόννη». Οι πληροφορίες που φτάνουν στην Ελλάδα για το γαλλικό Μάρτη είναι αρκετές. Αυτό που βλέπουμε ως ρόλο μας αυτή τη στιγμή είναι να αναδείξουμε τις κομμουνιστικές τάσεις που αναδύονται στον αγώνα των προλετάριων στη Γαλλία. Γι’ αυτό επιλέγουμε να δημοσιεύσουμε αυτό το κείμενο. Μια ελληνική μετάφραση -από συντρόφους που στη συνέχεια δημιούργησαν το “Πριονιστήριο Το Χρυσό Χέρι”- βρήκαμε στα Indymedia της Αθήνας, την οποία επιμεληθήκαμε με αναφορά στο αγγλικό κείμενο.

* Ιστοσελίδα που υποστηρίζεται στον δικτυακό τόπο libertarian community & organising resource for Britain (libcom.org) και παρέχει διαρκή ενημέρωση στα αγγλικά για την κατάσταση στη Γαλλία, καθώς εκτυλίσσονται τα γεγονότα.

4η Ανακοίνωση

Δευτέρα, 20 του Μάρτη, 2006

Το πανεπιστήμιο της Σορβόννης, με τον αέρα της αιωνιότητας. Γεμάτο από μια ιστορία που αναστάλθηκε. Μαρμάρινοι διάδρομοι σαν παγωμένος βάλτος. «Όταν δεν υπάρχει ήλιος, μάθε να ωριμάζεις κάτω από τον πάγο». Και τότε, πριν δέκα μέρες, ο πάγος άρχισε να λιώνει, ένα απόγευμα μέσα στους αιώνες. Μια φωτιά από τραπέζια και τελευταίες ανακοινώσεις: μια φλόγα ψηλότερη από κάθε άνθρωπο, στο μέσο του προαυλίου, του προαυλίου στο οποίο γίνονται οι τελετές. Τέρμα η βουή στις αίθουσες μαθημάτων και στους διαδρόμους, τέρμα οι διαλέξεις, απλά συνυπάρχουμε, αναζητώντας μια δομή. Αρχίζει. Βλήματα, ουρλιαχτά, πυροσβεστήρες, σκάλες ενάντια στους μπάτσους. Το θηρίο ξυπνάει.
Οι αρχές είναι ηλίθιες. Σπεύδουν. Νομίζουν ότι διώχνοντάς μας θα εξαφανίσουν την έκρηξη που πραγματοποιήθηκε εδώ. Ανόητοι. Ανόητοι και μονότονοι, σαν το βαρύ γδούπο ενός υπολογιστή στο κράνος ενός μπάτσου. Εξορίζοντάς μας, απλώς διεύρυναν το πεδίο της δράσης μας. Θα εισπράξουν αυτό που τους αξίζει για το γεγονός ότι μας πήραν τη Σορβόννη μας, για το γεγονός ότι μας εξόρισαν. Εγκαθιστώντας την αστυνομία τους εκεί, προσέφεραν τη Σορβόννη σε όλους τους εξόριστους. Τη στιγμή που γράφεται αυτή την ανακοίνωση, η Σορβόννη δεν ανήκει πια στους φοιτητές της, ανήκει σε όλους εκείνους που έχουν την πρόθεση να την υπερασπιστούν, με τα λόγια ή με τα κοκτέιλ.
Από τη στιγμή της εξορίας μας και μετά, έχουμε κάνει κάποιες σκέψεις σχετικά με την κατάσταση του κινήματος.

Αναθεώρηση #1

Μαχόμαστε ενάντια σε έναν νόμο που ψηφίστηκε από την πλειοψηφία ενός νόμιμου κοινοβουλίου. Η ύπαρξή μας και μόνο αποδεικνύει ότι η δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας τίθεται υπό αμφισβήτηση, αποδεικνύει ότι ο μύθος της κυριαρχίας της γενικής συνέλευσης μπορεί να διαλυθεί. Είναι μέρος του αγώνα μας να περιορίσουμε, όσο το δυνατόν περισσότερο, την τυραννία της πλειοψηφίας. Όλος αυτός ο χώρος που δίνεται στις γενικές συνελεύσεις μας παραλύει και το μόνο που κάνει είναι να νομιμοποιεί στα χαρτιά ένα μάτσο μελλοντικών γραφειοκρατών. Οι συνελεύσεις εξουδετερώνουν κάθε πρωτοβουλία, εγκαθιδρύοντας ένα θεατρικό διαχωρισμό ανάμεσα στα λόγια και στην πράξη. Εφόσον έχει ψηφιστεί απεργία μέχρι την απόσυρση του νόμου «για τις ίσες ευκαιρίες», οι γενικές συνελεύσεις θα πρέπει να γίνουν χώροι διαρκούς συζήτησης, χώροι όπου θα μπορούμε να μοιραζόμαστε εμπειρίες, ιδέες και επιθυμίες, ο τόπος στον οποίο συγκροτούμε τη δύναμή μας και όχι σκηνικό που κυριαρχείται από μικρο-διαμάχες για την εξουσία και ίντριγκες για την απόκτηση επιρροής στις αποφάσεις.

Αναθεώρηση #2

Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, παρόλο που συνεχίζουν τις συνηθισμένες προσπάθειές τους για χειραγώγηση, δεν αποτελούν τόσο σημαντικό εμπόδιο για το πραγματικό κίνημα όσο τα πασιφιστικά αντανακλαστικά που εξαπλώνονται ανάμεσά μας. Τη νύχτα της εκκένωσης της Σορβόννης, ένα μέρος των φοιτητών δεν είχε ιδέα γιατί βρισκόταν εκεί ή τι μπορούσε να κάνει, πολύ περισσότερο τι έπρεπε να κάνει. Περιφέρονταν με αγωνία, εξαιτίας της ελευθερίας που τους προσφερόταν αλλά ήταν αδύνατο να αρπάξουν, γιατί δεν την επιθυμούσαν. Μια εβδομάδα αργότερα, μετά από πολυάριθμες καταλήψεις και αναμετρήσεις με την αστυνομία, η βεβαιωμένη αδυναμία τους δίνει τελικά τη θέση της σε μια αγνή βούληση για άμεση δράση. Ο πασιφισμός γίνεται τελικά αυτό που ποτέ δεν έπαψε να είναι: μια καλοήθης υπαρξιακή παθολογία.

Αναθεώρηση #3

Ο αγώνας ανήκει σε αυτούς που αγωνίζονται, όχι σε εκείνους που θέλουν να τον ελέγξουν.

Αναθεώρηση #4

Η αδιάκοπη κίνηση, η κυκλοφορία των πάντων είναι η αντιφατική προϋπόθεση της λειτουργίας της καπιταλιστικής μηχανής. Η διακοπή της λειτουργίας της αποτελεί προϋπόθεση για τη διάλυσή της. Κάνοντας αποκλεισμούς, αγωνιζόμαστε για το πλήρες πάγωμα της κατάστασης που θέλουν να επιβάλουν.

Αναθεώρηση #5

Έχουμε ως σημείο αναφοράς το ’68, είναι αλήθεια. Αλλά ουσιαστικά όχι αυτό που συνέβη το ’68, το φολκλόρ, την τότε κατειλημμένη Σορβόννη, τα οδοφράγματα στο Καρτιέ Λατέν. Αλλά αυτό που δε συνέβη το ’68, την επαναστατική θύελλα που δεν έλαβε χώρα. Ανάγοντάς μας στο παρελθόν, κάποιοι θα ήθελαν να μας αποσπάσουν από την παρούσα κατάσταση και να μας κάνουν να χάσουμε τη στρατηγική κατανόηση αυτής. Αντιμετωπίζοντας το ’68 σαν ένα απλό φοιτητικό κίνημα, θέλουν να ξορκίσουν την ακόμα παρούσα απειλή εκείνου που θα μπορούσε να είναι το ’68, μια άγρια γενική απεργία, η έκρηξη μιας ανθρώπινης απεργίας.

Αναθεώρηση #6

Η ιδέα της καθημερινής δημοκρατικής συζήτησης για τη συνέχιση της απεργίας με εκείνους που είναι ενάντια στην απεργία είναι παράλογη. Η απεργία δεν ήταν ποτέ δημοκρατική πρακτική, αλλά ένα πολιτικό τετελεσμένο γεγονός, μια άμεση απαλλοτρίωση, μια σχέση δύναμης. Κανείς δεν ψήφισε ποτέ για την εγκαθίδρυση του καπιταλισμού. Αυτοί που αντιτίθενται στην απεργία βρίσκονται εκ των πραγμάτων από την άλλη πλευρά του οδοφράγματος. Η μόνη συνδιαλλαγή που θα μπορούσαμε να έχουμε μαζί τους είναι εκείνη των προσβολών, των γροθιών και των χαλασμένων αυγών. Απέναντι στα δημοψηφίσματα που στήνονται για να σπάσουν την απεργία, το μόνο πράγμα που έχουμε να κάνουμε είναι να τα καταργήσουμε με κάθε μέσο.

Αναθεώρηση #7

Μια παράξενη ιδέα στοιχειώνει αυτό το κίνημα, η ιδέα της κατάληψης των πανεπιστημιακών κτιρίων μόνο κατά τη διάρκεια των ωρών λειτουργίας τους. Αυτή είναι μια κατάληψη που δεν απελευθερώνει το χώρο. Μια κατάληψη στην οποία οι πυροσβέστες, η διοίκηση και το πρόσχημα  της νομιμότητας και της ασφάλειας συνεχίζουν να μας κάνουν να φαινόμαστε σαν παιδιά. Μια κατάληψη στην οποία το πανεπιστήμιο παραμένει απλά ένα πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που καταλαμβάνουμε αυτό το χώρο πρέπει να τον αποικίσουμε, να τον αποικίσουμε με πράγματα διαφορετικά από την επιθυμία για επιστροφή στο κανονικό. Πρέπει να δεχτούμε με γαλήνη το γεγονός ότι δε θα υπάρξει επιστροφή στο κανονικό και στη συνέχεια να κατοικήσουμε σ’ αυτή τη μη αναστρεψιμότητα.

Αναθεώρηση #8

Ο εθνικός συντονισμός αντανακλά τη στειρότητα μιας συγκεκριμένης κλασικής έννοιας της πολιτικής. Οι συνδικαλιστές, τα εκατομμύρια των αριστερών οργανώσεων και γκρουπούσκουλων προσφέρουν σε νεκρές γενικές συνελεύσεις πλατφόρμες που έχουν γραφτεί εκ των προτέρων από τις ηγεσίες τους. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που μοιάζει με εκείνη ενός ακόμη κομματικού συνεδρίου, ο εθνικός συντονισμός δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά ένα σοβιετικού τύπου παιχνίδι εξουσίας ανάμεσα στα «όργανα». Προτείνουμε, αντίθετα, την ιδέα ενός παράλληλου συντονισμού, ακολουθώντας το παράδειγμα του μαθητικού κινήματος του περασμένου χρόνου, έναν ανοιχτό συντονισμό (consulta), που δεν είναι παρά ένας προσωρινός χώρος για να επεξεργαστούμε μια στρατηγική σε εθνικό επίπεδο.

Αναθεώρηση #9

Είμαστε οι κληρονόμοι της αποτυχίας όλων των «κοινωνικών κινημάτων», όχι μόνο εκείνων των τελευταίων τριών χρόνων (καθηγητές, συνταξιούχοι, εποχιακοί εργάτες, μαθητές), αλλά πολύ περισσότερων, όλων αυτών που έλαβαν χώρα τουλάχιστον από το 1986 και μετά. Μάθαμε αρκετά από αυτές τις αποτυχίες. Το πρώτο μάθημα αφορά τα media. Όταν τα media γίνονται η ηχώ του κινήματος, μετατρέπονται ουσιαστικά σε κομμάτι του κινήματος, ένα κομμάτι που όταν αποχωρεί (συνήθως ταυτόχρονα με τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες) προκαλεί την κατάρρευση του κινήματος. Η ισχύς ενός κινήματος βρίσκεται στην πραγματική του δύναμη και όχι σε όσα λέγονται γι’ αυτό ή στα κακόβουλα κουτσομπολιά σχετικά με αυτό. Το κίνημα πρέπει να προστατευθεί με κάθε μέσο, ακόμα και με τη βία αν χρειαστεί, από την αγκαλιά των media. Πρέπει να αναπτύξει τη δική του φωνή.

Αναθεώρηση #10

Κανένα από τα «κοινωνικά κινήματα» των τελευταίων ετών δεν πέτυχε μέσα σε μήνες ολόκληρους «αγώνα» αυτό που κατέκτησαν μόνοι τους οι εξεγερμένοι του Νοέμβρη μέσα σε τρεις εβδομάδες ταραχών – αναστάλθηκαν οι περικοπές της κρατικής πρόνοιας για τις συγκεκριμένες περιοχές, επαναφέρθηκε η χρηματοδότηση τοπικών προγραμμάτων. Και όλα αυτά χωρίς καν να διατυπωθούν αιτήματα. Η διατύπωση αιτημάτων σημαίνει να ορίζεις την ύπαρξή σου με τους όρους εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία, δηλαδή με όρους που μας ακρωτηριάζουν. Σημαίνει να παραχωρείς το πλεονέκτημα στον εχθρό. Ακόμα και από τη σκοπιά εκείνων που θέλουν απλώς να κερδίσουν συγκεκριμένα πράγματα, κάτι τέτοιο είναι ηλίθιο.

Αναθεώρηση #11

Αυτό είναι το τέλος των πορειών και των ημερών δράσης που εξαγγέλλονται από τις κεντρικές επιτροπές. Μόνο άγριες διαδηλώσεις και καταλήψεις από δω και πέρα. Η συνέλευση των απεργών στη Ρεν ήδη επιλέγει να πραγματοποιεί διαδηλώσεις με «αυθόρμητες διαδρομές» και αρνείται να αποδεχτεί τις διαδρομές που υποδεικνύονται από την αστυνομία και τους λακέδες της. Ακόμη και οι «στρατηγοί» έχουν τώρα καινούριο ρόλο, και καινούριο όνομα: αποτελούν τη «μεραρχία της δράσης» και είναι έτοιμοι να αναμετρηθούν με την αστυνομία αν αυτό χρειαστεί.

Αναθεώρηση #12

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας πει ότι αυτό που κάνουμε είναι «παράνομο». Δεν πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας θεατές του αγώνα και ακόμη περισσότερο δεν πρέπει να βλέπουμε τους εαυτούς μας με τα μάτια του εχθρού. Η νομιμότητα ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στις πράξεις τους, σε αυτούς που ξέρουν τι κάνουν και γιατί το κάνουν. Αυτή η έννοια της νομιμότητας σαφώς αντιτίθεται σε εκείνη του Κράτους, της πλειοψηφίας και της αντιπροσώπευσης. Δεν υπακούει στην ίδια λογική, επιβάλλει τη δική της λογική. Αν η πολιτική συνίσταται στην πάλη μεταξύ διαφορετικών νομιμοτήτων, διαφορετικών αντιλήψεων σχετικά με την ευτυχία, το έργο μας από δω και πέρα είναι να παρέχουμε τα μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα, χωρίς κανένα άλλο όριο εκτός από αυτό που μας φαίνεται δίκαιο και μας δημιουργεί χαρά.